Een jaar of 7 geleden slaagde mijn huisdokter erin - na lang aandringen - om mij te overtuigen een ACE-remmer te nemen, tegen de hoge bloeddruk.
Als goedgeaard patiënte gehoorzaamde ik en slikte ik dagelijks. Rond diezelfde periode leerde ik mijn lief kennen en het leek me dan ook een geschikt moment om een contraceptieve te nemen. Mijn dokter maakte snel een voorschriftje.
Dat lijkt allemaal erg in orde en ik neem aan dat mijn dokter fier was dat ik zo goed luisterde en zo goed voor mijn gezondheid zorgde.
Inmiddels ben ik er echter niet meer zo zeker van of het een goed idee was om deze beide middeltjes te slikken; integendeel.
De problemen begonnen eigenlijk al relatief snel. Daar waar ik vroeger over het algemeen altijd probleemloze nachten gehad had, ging er nu geen nacht meer voorbij zonder dat ik wakker werd en dat ik niet terug kon slapen, voordat ik een keer naar toilet was geweest. Ook 's morgens als ik (opnieuw) wakker werd, stond mijn blaas op springen en MOEST geledigd worden, zelfs als ik weinig tot niets gedronken had.
Het spreekt vanzelf dat ik deze verandering aan mijn dokter meldde en ik liet haar weten dat ik vermoedde dat de ACE-remmer er iets mee te maken had. Tenslotte had ik toch vaker gehoord van de diuretische werking van sommige pillen tegen de hoge bloeddruk.
Mijn dokter drukte me echter op het hart dat het daar niks mee te maken had. En ook na een bloedonderzoek waar ik dat de waarden voor de werking van de nieren aan de hoge kant waren (niet alarmerend hoog) bleef ze bij haar standpunt.
En de patiënte... zij slikte voort...
In januari 2010 - 6 jaar dus na het begin van mijn kuur - zette ik me voor de zoveelste keer op dieet. De eerste kilo's gingen er al tamelijk snel af, zoals gewoonlijk.
Een bezoekje aan de dokter toonde dat de bloeddrukwaarden er relatief goed uitzagen. Ik weet niet hoe dikwijls ik mijn dokter heb gevraagd om de behandeling te verminderen of te stoppen; ik denk dat ik het bij elk bezoek wel geprobeerd heb. Telkens opnieuw ving ik bot; ze wou er niet van horen.
Ook dit keer probeerde ik het, en opnieuw schudde ze het hoofd, spiegelde mij doemscenario's voor; mijn bloeddruk zou oncontroleerbaar omhoog schieten, met als gevolg een beroerte, en met de garantie dat mijn leven niets meer waard zou zijn.
Na mijn bezoek aan de dokter, overlegde ik met mezelf. Ik kwam tot de conclusie dat er tijdens mijn bezoek - nog maar eens - geen dialoog had plaatsgevonden, maar wel een monoloog. Hoewel ze vond dat ik een compliment verdiend had voor de verdwenen kilo's, drukte ze me op het hart zeker niet te veel vet te eten. Niet meer dan drie eetlepels olie per dag.
Maar...
Dit was het Atkins dieet.
Bij Atkins is het irrelevant hoeveel vetten je eet. Bij Atkins worden de koolhydraten geteld.
Mijn protest werd door haar in de kiem gesmoord. Niet meer dan 3 eetlepels. En als mijn gewicht voldoende laag zou zijn, zouden we nog wel eens praten over de ACE-remmer (waarmee ze bedoelde: ze zou dan wel opnieuw een monoloog afsteken).
Ik was die avond op weg naar huis zeer teleurgesteld en verward.
Ik ben er mij best wel van bewust dat dokters geen diëtisten zijn en dat ze niet alle diëten kunnen kennen. Maar een koolhydraatarm, en vetrijk dieet van Atkins, dat zouden ze toch wel een beetje moeten kennen.
De volgende dag heb ik geen ACE-remmer meer genomen, en ik ben inmiddels anderhalf jaar "clean".
Het moet gezegd; een eerstvolgende bloedonderzoek toonde al veel betere waarden voor de nierfunctie. En bij de bloedtests die daarop volgden, bleven deze uitstekend.
Ook de nachtelijke bezoekjes aan het toilet behoorden snel tot het verleden.
Inmiddels ben ik er echter van overtuigd dat er nog een tweede gezondheidsprobleem was ten gevolge van de ACE-remmer; wellicht in combinatie met de contraceptieve.
Het begon een jaar of vijf geleden, toen ik op een nacht probeerde in slaap te geraken, en hoorde dat er ergens bij de een of andere buur een wasmachine stond te draaien. Nu is dat niet vreemd natuurlijk. Tenslotte kan die buur nachttarief hebben en daarvan profiteren om de was te doen. Maar ik was verrast als ik de volgdende nacht opnieuw de wasmachine hoorde. En ook de nacht daarop, en de volgende nacht...
Na enkele slapeloze nachten (probeer maar eens om in slaap te geraken als een constant geluid je daarbij stoort) kon ik alleen maar concluderen dat dit geen wasmachine kon zijn. Tenslotte heeft die na een uurtje of zo gedaan. Ze draait niet van middernacht tot 's morgens continu door.
Een lange zoektocht begon naar de oorsprong van het geluid dat mij telkens 's nachts wakker hield. Ik schakelde zelfs de politie in, maar die wisten mij ook niet te vertellen welke van mijn buren er een of andere installatie hadden die ze dag en nacht draaiende hielden (inmiddels hoorde ik het lage gebrom dus ook overdag).
"Dat geluid zit in je hoofd!" drukte mijn lief mij op het hart. Hij hoorde geen geluiden. Maar ik bleef koppig; ik beeldde mij niets in. Het MOEST van ergens buitenaf komen.
Pas in 2009 moest ik toegeven dat het geluid werkelijk in mijn hoofd zat, na een vakantie in Bretagne, waar de dichtsbijzijnde buur op een halve kilometer afstand woonde van onze vakantiewoning.
Noem mij een cyberchonder, maar het internet lijkt mij een uitstekend systeem om uit te vissen waar het probleem kan liggen. Ik had dan niet lang nodig om uit te vissen dat ik naar alle waarschijnlijkheid tinnitus had. Veel lezen over tinnitus en (alternatieve) behandelingsmethoden leverden niet veel op. En ik wist ook niet zeker of ik inderdaad wel tinnitus had. Hoewel mijn vertrouwen in dokters zwaar op de proef gesteld was, was ik er mij van bewust dat ik ze toch nog wel nodig had voor een paar zaken.
Een lange zoektocht bracht mij bij een andere dokter. Supergoede dokter, maar jammer genoeg veel te duur. Na wat verder zoeken landde ik tenslotte bij een erg sympathieke jonge dokteres die wél betaalbaar was.
In het begin van dit jaar nam ze dan een kijkje in mijn oor en wist me te vertellen dat het trommelvlies in het rechtse oor een beetje dof is. Ik moest me maar eens melden bij een specialist om er meer over te weten.
Ik maakte een afspraak met een specialiste, maar deze dame was blijkbaar drukbezet, want ze zag pas een gaatje in haar agenda 3 maanden later, in juli 2011. Tot dusver bleef het dus wachten en veel lezen.
Na lang zoeken stootte ik dan - bijna per toeval - op een nieuwe mogelijke oorzaak van mijn tinnitus. Ik was er de ganse tijd van uit gegaan dat stress de oorzaak zou zijn geweest, omdat de meeste andere oorzaken die opgesomd werden, nooit voldeden.
Maar nu las ik dat ACE-remmers een tekort veroorzaken van zink. En mijn "dure" dokter had me ooit gezegd dat contraceptiva een verhoging van koper veroorzaken (waardoor zink onderdrukt wordt). De twee pasten te mooi samen om de mogelijkheid niet uit te sluiten. Ik was ervan overtuigd dat mijn doffe trommelvlies en mijn tinnitus het gevolg waren van het vijf jaar lange gebruik van twee medicijnen.
Ik hoef voor mijn "theorie" geen bevestiging verwachten. Hoewel de meeste producenten het op hun bijsluiter ook duidelijk vermelden dat hun "geneesmiddelen" bijwerkingen kunnen hebben, kan ik me niet voorstellen dat er ook maar één bij is die mij zou zeggen: "ja het ligt aan de ACE-remmer, gecombineerd met de contraceptieve".
In juli was dan eindelijk mijn afspraak met de specialiste. Mijn oren werden grondig getest. Heel prettig om te horen (letterlijk en figuurlijk) was dat ik blijkbaar gezegend ben met een uitstekend scherp gehoor. Of dat misschien ligt aan mijn ernstige bijziendheid? De specialiste knikte: "het is inderdaad mogelijk dat mijn gebrek aan zicht gecompenseerd wordt door een goed geoefend oor".
Natuurlijk vroeg de specialiste ook of ik medicijnen slikte. Ik antwoordde dat ik geen enkel medicijn slik, maar dat ik wel vitaminen en mineralen supplementeer en dat ik tot anderhalf jaar daarvoor een ACE-remmer en een contraceptieve had geslikt... en ... (!!) dat ik sterk vermoedde dat deze laatsten de oorzaak zijn.
Er kwam geen antwoord.
Maar soms is géén antwoord ook een antwoord.
Ik zal het nooit zeker weten, en ik hoef het ook niet zeker te weten.
De specialiste vertelde me dat alles er - onder de omstandigheden - goed uitzag, dat ik de lichtste vorm van tinnitus had (gelukkig) en dat als ik verder deed zoals ik bezig was, de kans groot was dat het vanzelf zou verdwijnen.
Met die moedgevende woorden ben ik terug naar huis vertrokken.
Inmiddels is het september, en er zijn 2 maanden voorbij gegaan.
Drie nachten geleden was ik niet zeker of ik het "vertrouwde" wasmachinegeluid hoorde of niet. Ik spitste de oren, maar ik hoorde niets.
Ook eergisterennacht luisterde ik intens... niets.
En na afgelopen nacht... gezegende stilte... ben ik er zeker van. De tinnitus is weg.
Ik moet dit berichtje eindigen met de typische "don't try this at home" waarschuwing.
Ik heb op een gegeven moment het heft in eigen handen genomen en beslist dat ik geen medicijnen meer wilde slikken.
Ik zal ook verdomd zijn dat ik mij ooit in mijn leven nog eens laat overtuigen om voor een langere termijn een medicijn te slikken.
Ik ben ervan overtuigd dat de meeste dokters echt het beste met hun patiënten voor hebben, maar ik speel liever dokter over mezelf met daarbij een "echte dokter" als raadgever.
Mijn nieuwe dokter mag mijn bloeddruk meten. Ik heb daar niets op tegen. Ze merkt telkens op dat hij aan de hoge kant is.
Niettemin ben ik er gerust in dat ik geen beroerte ga krijgen. De dag dat iemand mij een duidelijk en onafhankelijk document kan tonen met het bewijs dat hoge bloeddruk een oorzaak (!!) is van een beroerte, of van iets anders, zal ik er misschien eens over nadenken of ik terug aan het pillen slikken ga.
Voor zover ik weet echter, bestaat een dergelijk document niet. Wel zouden er "verbanden" zijn aangetoond tussen mensen met een hoge bloeddruk en beroertes. Maar een verband duidt niet op een oorzaak. Voor zover ik het begrijp is hoge bloeddruk een symptoon. En aan een symptoom ga ik niets doen. Wat ik wél wil doen, is aan de oorzaak iets doen. Het kan lang duren voordat ik erachter kom wat de oorzaak ik van mijn hoge bloeddruk. Tot het zover is, neem ik aan dat het "gewoon" aan mijn overgewicht ligt.
Ach ja, wie beweert dat een hoge bloeddruk het gevolg is van verhoogd zoutgebruik, moge zich ook eens op het internet informeren. Ik heb op diverse plaatsen gelezen dat zout helemaal niet zo gevaarlijk is als het lijkt. Ook lees ik her en der dat de symptomen voor hoge bloeddruk niet alleen volgen op excessief zoutgebruik, maar ook op ondermatig zoutgebruik. Dan klopt er toch iets niet met alle zout-arme theorieën, of wel soms?
Sinds ik dit gelezen heb, strooi ik wat rijkelijker met zout. 't Is trouwens "sel de Guérande", niet het goedkoopste spul. Er wordt beweerd dat dit zout toch anders zou zijn dan het fabrieksmatig gekregen NatriumChloride. Ik weet het niet, maar het kan mij weinig schelen. Voldoende zout op mijn eten, en wat lekkere kruiden en specerijen is ZO goed voor mijn gemoedsgesteldheid en mijn tevredenheidsgevoel dat ik het zeker niet ga laten.
En zo komen we tenslotte bij één der belangrijkste principes van mijn nieuwe levensstijl: zorg ervoor dat het zo lekker mogelijk smaakt, zodat je er geniet van hebt.
