Ik wil toch fatsoenlijk werken aan mijn gezondheid en ik wil bij mijn plannen blijven om terug te schakelen naar traditioneel voedsel, op traditionele wijze bereid. Tuinieren past daar dan perfect bij.
Zo hoef ik mij dan niet langer tevreden te stellen met tomaten uit Spanje (dat gaat nog), boontjes uit Marokko (ook nog op de nipper acceptabel), appelen uit Chili (ernstig overdreven), asperges uit Peru (vreselijk idee) en maïs uit Thailand (allee kom!)
Ik voel me goed als ik denk hoeveel dat gaat besparen aan food miles.
Ik geef toe dat ik eerst nog zwaar getwijfeld heb. Voor mij zijn de omstandigheden om te tuinieren allesbehalve ideaal. Dat piepkleine koertje dat ik achter mijn huis heb, is nauwelijks de moeite. De volle grond die er ter beschikking is, is smerig. Er zit bouwafval in, roofing en ander raar spul.
Maar na enig omvragen in een sympathiek tuinforum en vooral na het zien van enkele indrukwekkende foto's, wist ik dat ik dit moet kunnen! Ik kan de grond uitgraven en relatief veilig proper maken. En het meeste gaat in potten en bakken.
Ik had ook nog gedacht om een volkstuintje te huren. Dat gaat relatief gemakkelijk en kost een habbekrats. De afstand is ook acceptabel (20 minuten te voet of goed bereikbaar met de bus). Maar ik kreeg te horen dat de wachtlijst lang is. En dan dacht ik ook aan mijn liefste lief. Hij rijdt elk weekend 300 kilometer van Duitsland naar België om bij mij te zijn. En dan zou ik elke dag naar mijn tuin gaan om daar vrolijk in de grond te zitten woelen, terwijl hij thuis blijft zitten? Dat kan ik niet maken.
Ik weet dat ik niet moet proberen om hem te overhalen om mee te gaan tuinieren; het zegt hem hoegenaamd niets. Hij vertelt mij dat zelfs cactussen bij hem niet overleven. We zijn niet allemaal met groene vingers gezegend. Dus werd het volkstuin-idee ten slotte toch al erg snel verworpen. Ik zie mijn lief graag en ben graag bij hem. En al is mijn ruimte om te tuinieren nog zo beperkt, ze is er en ik kan mij duidelijk voorstellen hoe ik ze ga gebruiken.
In feite ben ik vorig jaar in oktober al begonnen door knoflook te planten. Er ging afgelopen winter geen dag voorbij zonder een blik door het venster te werpen (bij wijze van spreken wel te verstaan!) om te zien hoe de knoflook het doet. En ook geregeld de koude getrotseerd om het plantspul van dichtbij te bekijken.
Of die knoflook het goed doet? Ik heb geen idee. Boven de grond zijn alleen maar enkele bescheiden sprietjes zichtbaar. Maar afgelopen zaterdag heb ik de plantjes eens lange tijd van heel dichtbij bekeken, en toen viel mij op dat het weliswaar frêle sprietjes zijn, maar dat de stengels onderaan mooi dik zijn. Ik denk dat het wel goed komt.
Eind januari kon ik me dan niet langer bedwingen en heb ik zaadjes geplant voor Rouge de Bresse zoet-scherpe paprika. Ik had gelezen dat je dat heel goed kan doen in lege eierverpakkingen. Dus sinds die dag gaan de lege eierverpakkingen niet meer in het oud papier, maar worden ze gebruikt voor het kiemen van paprikazaadjes. Ook andere verpakkingen bewaar ik nu; alles wat geschikt lijkt om zaadjes te planten . Niet alleen kan ik besparen op de food miles, maar ik produceer nu ook een klein beetje minder afval…
Nu staan er in de woonkamer twee dozijn paprikazaadjes te kiemen en onder de koepel nog eens enkele bakjes met worteltjes, pastinaak, raapjes en erwtjes. En ik heb nog plannen met tomaat, ui, maïs, boontjes, aardbeien…
Ook glazen verpakkingen met metalen dekseltjes worden nu niet meer weggegooid. Als de oogst deze zomer goed is (en dat hoop ik natuurlijk) dan zal ik de glazen potten kunnen gebruiken voor het bewaren. Ik zie mezelf nu al in de keuken bezig, roerend in een grote pot zelfgemaakte tomatenketchup, of bezig met het blancheren van boontjes en worteltjes voor de diepvries!
Wie het gevoel heeft dat ik wat ongeduldig ben, die vergist zich niet. De (klimatologische) lente is nog maar pas begonnen, en ik loop al vooruit op de zomer. Vergeef mij mijn enthousiasme, maar het is moeilijk om het in te tomen. De zon schijnt buiten, en volgens het weerbericht gaat ze dat de komende dagen ook nog doen. Ook al is de temperatuur nog aan de lage kant, die blauwe lucht doet een mens toch wat. Helemaal poëtisch word ik als ik op het werk naar buiten kijk en zie hoe de zonnestralen glinsterend weerkaatst worden door het water van de Schelde.
Maar vooral zie ik - minder ver in de toekomst - in mijn koertje een ruime dosis groen in plaats van het sombere grijs. Het zal er goed toeven zijn voor lief, mezelf en onze twee poezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten