Toch is het pas half drie.
Maar vlees dat nog aan de knook vast zit, heeft zijn tijd nodig.
Twee kalfsschenkels heb ik aangebraden in een gulle geut olijfolie. Vandaag (zondag) doe ik aan restjesverwerking. Ik had nog wat over van mijn boodschappen op de markt afgelopen dinsdag: twee stengels prei, een verlept soepseldertje en enkele gerimpelde worteltjes. Eten weggooien is mij al altijd moeilijk gevallen, en dus heb ik die groenten alvast bij de schenkels in de slow cooker gemikt. Daarbij nog een klein venkelknolletje (ik heb mijn avontuurlijke momenten), twee knoflookteentjes, een geutje wijn, kalfsfond en tomatenpassata. Kruiden met peper, zout, (veel) marjolein een een beetje munt.
De osso bucco wordt straks geconsumeerd samen met gestoomde aardappeltjes die ik ga pureren. Daar dan wat zout en peper bij, een sympathieke klod slagroom en wat truffelolie.
Dat kleine flesje truffelolie heeft zo lang in de kast gestaan, aangebroken, maar nauwelijks gebruikt. Het was telkens met pijn in het hart dat ik de kast sloot als ik het flesje zag staan.
Vroeger at ik nog wel eens spaghetti en daarbij een scheutje truffelolie was dan een genot. Niet te veel, zei ik mezelf dan, want dat is vet.
Maar vorig jaar ging ik "low carb" en in een dergelijk dieet past spaghetti niet meer. Anderzijds past in zo een dieet wél een grote hoeveelheid vet. Dat mag je jezelf naar hartelust gunnen. Dat zette mij echter niet aan tot een groter gebruik van truffelolie; integendeel.
Welk dieet is beter? Het oude getrouwe calorieën tellen + vetten beperken of een dieet waar men de koolhydraten beperkt, maar vet kan eten tot het er langs de oren uitkomt?
De meningen daarover zijn verdeeld. Diverse proeven wijzen uit dat men met beide diëten ongeveer even veel succes heeft en dat ze beiden voordelen hebben voor de gezondheid. Maar elk restrictief dieet heeft ook nadelen, zo bevestigde mijn dokter mij, en ik mocht het zelf aan den lijve ondervinden.
Ieder moet tenslotte het dieet volgen waar hij mee kan leven. Een dieet kan niet iets zijn waar je je enkele dagen, weken, maanden aan vasthoudt, en dat je dan weer kan laten varen om terug te gaan eten als alle anderen. Een dieet dient een "way of life" te zijn.
In het afgelopen jaar ben ik tot de vaststelling gekomen dat "low carb" voor mij geen "way of life" kan zijn. En enkele jaren geleden geraakte ik veel gewicht kwijt door een combinatiedieet en door calorieën te tellen, maar ook dat is er tenslotte weer bijgekomen, dus ook caloriebeperkt eten is voor mij de oplossing niet.
En dus ben ik enkele dagen geleden begonnen aan het enige en echte unieke nooit-geziene Ludy-dieet ofwel de "Ludy way of life".
Zit ik dan dit keer op de juiste weg? De toekomst zal het uitwijzen.
Doe ik überhaupt wel een dieet? Wie hoorde ooit van een dieet waar je osso bucco mag eten en truffelpuree?
Voor de nieuwsgierigen verklap ik graag alle geheimen van mijn dieet. Ik geef toe dat het voor een deel geïnspireerd is door het "Perfect Health Diet" van Paul Jaminet en zijn echtgenote Shou-Ching Shih. Maar ik zou niet ik zijn als ik het al niet direct zou aanpassen aan mezelf.
Waar komt het bij mij in grote lijnen op neer?
Ik eet wat ik wil, wanneer ik het wil, en zoals ik het wil.
Niemand die mij nog zegt dat ik geen vet mag eten, of geen koolhydraten.
Niemand die mij voorschrijft dat ik mijn ontbijt 's morgens moet overslaan en dat ik na zonsondergang geen snack meer mag eten. Ik beslis zelf of ik drie, vijf of zesentwintig maaltijden per dag eet.
Niemand die mij oplegt om elke dag een salade van rauwe groente te eten, mijn groenten zonder zout af te koken of om mijn mager kipfileetje zonder vet te grillen.
Mijn eten zal zo veel mogelijk bestaan uit "echt voedsel". Echte groenten, echt vlees, echte vis, echte zeevruchten, echt fruit, echte aardappelen, enz.
Ik maak alles zoveel mogelijk zelf klaar en als het enigszins kan, neem ik mijn tijd daarvoor. Mijn slow cooker en ik worden nog beste vrienden (en ik zal dan wellicht de jaloezie van mijn steam cooker mogen verwerken).
Ik overdrijf niet met de koolhydraten, maar ik eet ze wel. Ik probeer om dagelijks tussen de 50 en 100 koolhydraten te eten; de ene dag wat meer; de andere dag wat minder. Mijn belangrijkste koolhydraatleveranciers zijn aardappelen en rijst. Granen probeer ik zo veel mogelijk te vermijden. Maar als ik toch eens een keertje zin heb in pizza, een krentenbroodje of een bord spaghetti, dan laat ik dat niet staan.
Suiker vermijd ik eveneens zo veel mogelijk, maar dat wil niet zeggen dat ik niet af en toe iets zoets mag snoepen. In elk geval wil ik geregeld een brokje chocolade smullen, al dan niet met nootjes.
Ik gun mezelf goede vetten in gulle hoeveelheden: karnboter van koeien die gras gegeten hebben, koud geperste olijfolie, rundervet, slagroom, avocado, ...
Ik drink wat ik wil, en hoeveel ik wil. Acht grote glazen per dag is veel te veel voor mij. Ik krijg het gewoonweg niet binnen. Ik drink in fatsoenlijke hoeveelheden thee, rooibosthee en water (plat zowel als spuitwater). Ik drink geregeld een glas volle gepasteuriseerde melk (omdat ik daar waar ik woon niet zou weten hoe ik aan goede verse rauwe melk kan geraken). Af en toe een glaasje alcohol vind ik okee, om te drinken of om smaak te geven aan het eten.
Ik zorg voor voldoende proteïnen: een goed stuk vlees bij elke maaltijd, of gevogelte of vis. Mijn voorkeur gaat uit naar rundsvlees van koeien die in de wei gestaan hebben en gras mochten eten, naar lamsvlees en naar vis die uit de zee gevangen werd. En ik koop al eens wat vaker datgene wat nog maar weinig klanten aan hun beenhouwer vragen: orgaanvlees (zal ik dit jaar eindelijk de moed opbrengen om eens zelf niertjes klaar te maken en te eten?) en vlees waar nog vet en knoken aan zitten. Ik zal geregeld mijn slow cooker aan het werk zetten om een 24-urenbouillon te trekken van een kalfspoot, of een schenkel en een stukje zenuwvlees. 2011 wordt voor mij dus een jaar van vet en knoken.
Smakelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten